Owczarek podhalański

Owczarek podhalański to wspaniała, choć niedoceniana rasa. Niezwykle lojalne i oddane opiekunom, nieufne wobec obcych, podhalany są wspaniałymi rodzinnymi kompanami oraz stróżami domowego obejścia. Dzieci kochają te duże, śnieżnobiałe psiaki. Z wzajemnością – owczarki wykazują się nieludzką cierpliwością, także w stosunku do małych urwisów.

Opiekuńcze i kochające podhalany pozostają prawdziwymi góralami – nie znoszą przymusu i ostrego traktowania.

Historia rasy

Owczarek podhalański jest psem pasterskim, blisko spokrewnionym z węgierskim kuvaszem, słowackim czuwaczem, owczarkiem włoskim maremmano i pirenejskim psem górskim. Rasa ta trafiła na tereny dzisiejszej Polski, za pośrednictwem Wołochów, około XV wieku. Znani z hodowli dużych białych psów pasterskich, Wołosi osiedlili się w rejonach Beskidów i Tatr.

Początkowo, zadaniem polskich owczarków podhalańskich była obrona człowieka i stróżowanie. Później zaczęto je także wykorzystywać przy wypasie owiec.

Podhalany stały się bardzo popularne w latach 30. ubiegłego wieku. Wtedy też uruchomiono masową hodowlę psów tej rasy. Pierwszy wzorzec rasy opracowany został w 1938 roku. Do dziś obowiązuje jego wersja z 1985 roku.

Wzorzec rasy

Owczarek podhalański jest dużym psem o mocnej i zwartej budowie oraz harmonijnych proporcjach. Jest spokojny, cierpliwy i czujny, zawsze gotowy bronić swojej rodziny. Nie przejawia nieuzasadnionej agresji, trudno wyprowadzić go z równowagi. Podhalany szybko i chętnie się uczą. Odpowiednio ułożone mogą pełnić rolę psów pasterskich i strzec obejścia. Sprawdzają się także jako psy rodzinne (również dla rodzin z dziećmi).

Dane szczegółowe:

• wzrost w kłębie dla psa: 65-70 cm

• wzrost w kłębie dla suki: 60-65 cm

• waga dla psa: powyżej 50 kg

• waga dla suki: 40-50 kg

• kufa: mocna, zwężająca się

• szyja: średniej długości, mocno umięśniona, bez podgardla, z obfitą kryzą

• oczy: średniej wielkości, lekko skośne, koloru ciemnopiwnego, z ciemnymi brzegami powiek

• uszy: grube, średniej długości, w trójkątnym kształcie, obficie owłosione, osadzone na wysokości zewnętrznego kąta oka lub nieco wyżej

• tułów: długi i masywny (u suk dłuższy niż u psów), grzbiet szeroki, prosty, zad spadzisty, głęboka klatka piersiowa

• kończyny przednie: silnie umięśnione o mocnym kośćcu, z lekko skośnymi łopatkami i delikatnie wysuniętym do przodu śródręczem; palce zwarte w dużą piąstkę, mocne, twarde, ciemno zabarwione opuszki, mocne i tępe pazury

• kończyny tylne: pionowe, umiarkowanie ukątowane, z ustawionym pionowo śródstopiem i zwartymi palcami

• szczęka: mocna, równomiernie rozwinięta

• uzębienie: mocne, dobrze rozwinięte; zgryz nożycowy

• szata: sierść pokrywająca głowę, kufę oraz przednią stronę nóg przednich i tylnych od stawu skokowego w dół – krótka i gęsta, na szyi i tułowiu – sierść twarda, długa, gęsta (prosta lub falista), długie, gęste owłosienie na udach, ogon puszysty

• umaszczenie: białe

• ogon: niezbyt wysoko osadzony, na końcu może być lekko wygięty

Charakter

Owczarki podhalańskie są cierpliwe, kochające i bardzo opiekuńcze. Lubią ludzi i ich towarzystwo. Źle znoszą samotność i rozłąkę z właścicielem. Nie znoszą przymusu, bywają uparte. Uwielbiają rywalizację, zależy im na pochwałach i nagrodach. Są czujne i oddane, z poświęceniem bronią swojego stada.

Uwielbiają pieszczoty. Wymagają przestrzeni, ale nie są przesadnie ruchliwe. Cenią sobie niezależność, ale nie lubią samotności. Dobrze funkcjonują w domach z małymi dziećmi i innymi zwierzętami domowymi.

 Tresura

Szkolenie owczarka podhalańskiego wymaga dużego zaangażowania ze strony opiekuna. Podhalany są pojętne i lubią pracować z ludźmi, ale cenią sobie również niezależność. W odpowiedzi na krzyk czy karcenie fizyczne, owczarek podhalański udaje głuchego i ślepego.

Szkolenie należy zacząć jak najwcześniej i prowadzić je, konsekwentnie egzekwując pożądane zachowania.

Naukę owczarka podhalańskiego rozpoczynamy od podstawowych komend. Dobrze jest udać się do psiego przedszkola, gdzie szczeniak nauczy się prawidłowo funkcjonować z innymi psami. Warto pamiętać, że podhalany są silnie dominujące i nie zawsze tolerują inne samce. Wcześnie rozpoczęte szkolenie pozwoli przytemperować ich władcze zapędy.

Rasa w pigułce

Owczarki podhalańskie najlepiej czują się w domach z ogrodem lub dużych mieszkaniach (o ile zapewni się im dostatecznie intensywne spacery).

Nie wymagają specjalnie dużej ilości ruchu – chętnie wędrują i pływają.

Chętnie współpracują z ludźmi, szkolenie nie sprawia większych problemów. Mimo szkolenia, owczarki podhalańskie pozostają do pewnego stopnia niezależne.

Są cierpliwe i łagodne – mają dobry kontakt z dziećmi i innymi zwierzętami domowymi.

Bogata szata chroni owczarki przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi – nie należy strzyc ich latem na wzór owieczek, ponieważ gęsta sierść stanowi doskonałą izolację także w czasie upałów, zabezpieczając psa przed przegrzaniem.

Pielęgnacja jest stosunkowo łatwa – podhalany wymagają okresowego szczotkowania i sporadycznych kąpieli. W okresie linienia, dla zabezpieczenia przed powstawaniem kołtunów, szczotkowanie powinno być częstsze.

Owczarki podhalańskie są raczej zdrową rasą. Mają jednak skłonności do dysplazji stawów biodrowych oraz dolegliwości związanych z nieprawidłową budową oka (powieki wywinięte do środka lub nadmiernie na zewnątrz). Znacznie rzadziej dokuczają im problemy z sercem i skórą.

Żyją przynajmniej 10-12 lat.