Sznaucer miniaturowy

Sznaucery miniaturowe to uroczy, żywiołowi wąsacze. Jest to młoda rasa, którą upodobali sobie szczególnie Amerykanie – obecnie uważa się ją za jedną z najpopularniejszych ras w Stanach Zjednoczonych. Sznaucery miniaturowe podbijają serca opiekunów ze względu na swój pogodny charakter, odwagę i bezgraniczne przywiązanie.

Historia rasy

Sznaucer miniaturowy pochodzi od małych, szorstkowłosych piesków, wykorzystywanych w gospodarstwach wiejskich na terenie współczesnych południowych Niemiec i Szwajcarii do stróżowania i tępienia gryzoni. Pierwotnie, nie odróżniano od siebie sznaucera miniaturowego oraz pinczera małpiego. Rasy rozdzielił pod koniec XIX wieku Josef Berta. Użył on on nazwy „Zwergschnauzer” (sznaucer miniaturowy) dla określenia małych odpowiedników sznaucera średniego. W 1895 roku Berta założył w Kolonii zrzeszenie hodowców Pinscher Schnauzer Verband, przemianowane w 1921 roku na Pinscher Schnauzer Klub, skupiający wszystkie trzy odmiany sznaucerów. Rasa „sznaucer miniaturowy” pojawiła się po raz pierwszy w katalogu wystawy we Frankfurcie w 1899 roku.

Początkowo, opisywano osobniki o umaszczeniu czarnym (z brązowym albo żółtym podpalaniem lub bez podpalania), czerwono-żółtym, żółtym i szarym. Nieco później, najprawdopodobniej za sprawą hodowcy H. Weissa, pojawiły się także sznaucery w kolorze „pieprz z solą”. W latach 30. uznano kolejny typ umaszczenia, który nazwano „czarno-srebrnym”. W 1949 roku rozpoczęto eksperymentalną hodowlę białych sznaucerów.

Obecnie najpopularniejszym umaszczeniem wśród sznaucerów miniaturowych jest czarno-srebrne.

Nazwa „sznaucer” pochodzi od niemieckiego słowa „Schnauze”, oznaczającego pysk – to właśnie charakterystyczna, prostokątna kufa wyróżnia sznaucera na tle innych ras.

Wzorzec rasy

Zgodnie ze wzorcem rasy, sformułowanym w 2007 roku, sznaucer miniaturowy jest małym pieskiem o krępej, mocnej budowie. Ma kwadratową sylwetkę – wysokość w kłębie jest niemal równa długości tułowia. Stanowi on zminiaturyzowaną wersją sznaucera średniego. Wyróżnia się bystrością, czujnością i odwagą. Psy tej rasy bardzo przywiązują się do swoich opiekunów. Ze względu na niezwykle czuły słuch, doskonale sprawdzają się w roli psów stróżujących. Szybko się uczą, są bardzo podatne na szkolenie.

Dane szczegółowe:

• wzrost w kłębie dla psa i suki: 30-35 cm

• waga dla psa i suki: 4,5-7 kg

• kufa: prostokątna

• szyja: muskularna, nieco wygięta, podgardle przylegające, bez luźnej skóry

• oczy: średniej wielkości, owalne, osadzone frontalnie, kolor raczej ciemny, niezależnie od umaszczenia

• uszy: wysoko osadzone, symetryczne, załamane w kształt litery V

• nos: trufla zawsze czarna, niezależnie od umaszczenia

• tułów: górna linia lekko opadająca, grzbiet mocny i krótki, zad nieco zaokrąglony

• kończyny przednie: mocne, proste, dobrze umięśnione, ustawione nie za blisko siebie, śródręcze sprężyste, łapy krótkie i okrągłe

• kończyny tylne: dobrze kątowane, ustawione nie za blisko siebie, dobrze umięśnione, śródstopie pionowe do podłoża, łapy trochę większe od przednich, palce zwarte

• uzębienie: mocne szczęki z kompletnym uzębieniem (42 zęby)

• szata: gruba, sztywna dwuwarstwowa sierść; gęsty podszerstek oraz twardy, przylegający do ciała włos okrywowy; krzaczaste brwi, delikatnie osłaniające oczy

• umaszczenie: czarne z czarnym podszerstkiem, „pieprz i sól”, czarno-srebrzyste, czysto białe z białym podszerstkiem

• ogon: wysoko osadzony, noszony prosto

Charakter

Sznaucery miniaturowe są świetnymi psami rodzinnymi, bardzo ruchliwe, wesołe i odważne natychmiast zjednują sobie ludzkich przyjaciół. Lubią pieszczoty i kochają swoich opiekunów. Są towarzyskie, potrafią współpracować zarówno z innymi psami, jak i z ludźmi. Odznaczają się niezwykłą czujnością. Są bardzo mądre i podatne na tresurę.

Odwagą nie ustępują swoim większym krewniakom. Są bardzo żywiołowe i pewne siebie. Mają nieokiełznany temperament. Źle znoszą samotność, są terytorialne. Nie przepadają za malutkimi dziećmi.

Tresura

Wielu opiekunów utrzymuje, że małych piesków nie warto szkolić. Nic bardziej mylnego! Nawet rozkoszny sznaucer miniaturowy, niewłaściwie prowadzony, może dać się we znaki.

Szkolenie sznaucera należy rozpocząć jak najwcześniej – pozostawiony sam sobie może sprawiać problemy wychowawcze. W wychowywaniu sznaucera miniaturowego niezwykle ważna jest socjalizacja. Warto zapoznawać go z innymi ludźmi, zwierzętami i sytuacjami.

Odpowiednio wcześnie podjęte szkolenie pozwoli nawet stłumić, typową dla małych ras, nadmierną szczekliwość.

Sznaucery miniaturki są bardzo bystre, szybko i chętnie się uczą. Należy tylko pamiętać, by ćwiczenia były urozmaicone i odbywały się w krótkich sesjach

Rasa w pigułce

• sznaucer miniaturowy może żyć niemal w każdych warunkach

• psy tej rasy miewają problemy zdrowotne, szczególnie z oczami i sercem; czasem, na ich ciele, wzdłuż kręgosłupa pojawiać się mogą krosty

• w ich sztywnej sierści powstawać mogą kołtuny – wymagają regularnego czesania; psy niestrzyżone powinny być czesane nawet codziennie

• sznaucer miniaturowy łatwo daje się tresować

• jest psem rodzinnym, dobrze sobie radzi w kontakcie ze starszymi dziećmi; nie jest natomiast dobrym kompanem dla mało uważnego kilkulatka – nie lubi niedelikatnego traktowania i szybko się irytuje

• może z powodzeniem żyć nawet w niewielkim mieszkaniu, o ile zapewnimy mu codzienny trening na świeżym powietrzu

Ciekawostki

Sznaucer miniaturowy to jeden z nielicznych psów z wąsami. Z jego wąsików robiono dawniej kołtuny, które chroniły pysk psa przed pazurami gryzoni.

Sznaucery miniaturowe mają wyjątkowo czuły słuch – wychwytują dźwięki dwa razy wyższe niż te słyszalne dla ludzkiego ucha i połowę wyższe niż te słyszalne dla owcy.

Często, razem z owczarkami niemieckimi, strzegą domów i stad. W tej współpracy role są ściśle podzielone – sznaucer daje znać owczarkowi, gdy tylko usłyszy intruza, a owczarek zajmuje się resztą.

Psa tej rasy posiadał Bruce Lee.

W tych niewielkich, niepozornych pieskach drzemią dzikie instynkty – sznaucery często zadzierają głowy i wyją jak wilki.